Durf ik het op te schrijven? Als ik het neerzet is het echt. Goden verzoeken misschien? Maar het is zo fijn. En het is een feit. Ok, hier komt het: Mick slaapt al een paar weken door.

Een week of vier nu. Ik leg Mick rond zeven uur in bed. Vaak moet ik ergens in de avond nog even een keer naar boven voor een aai over zijn hoofd. Maar daarna…niks. Slaap. Als ik het zo ‘hardop’ zeg voelt het bijna niet echt. Je moet weten dat ik ruim 18 maanden lang minstens drie keer per nacht opstond. En dan was ik vaak al de hele avond in de weer geweest. De ergste nachten stond ik elk uur naast zijn bed. Van zeven tot zes, elk uur. Anderhalf jaar lang. Ik weet oprecht niet hoe ik het volhield. Alsof ik naast mijn werk nog een nachtdienst draaide. Werken, eten, nachtdienst, aankleden, werken, eten, nachtdienst. Soms was mee huilen het enige wat ik nog kon. Mijn hemel wat voelde ik me vaak wanhopig en eenzaam ‘s nachts. En er kwam geen einde aan.

Het grote geheim? Ik weet het niet zeker. Ik stopte met de borstvoeding ‘s nachts. Dat hielp. Ik stopte überhaupt met voeden op de eerste verdieping. Drinken loskoppelen van het slapen, dat was het plan. Vanaf nu alleen nog maar beneden. Voor het naar bed gaan drinken op de bank. Dan pas naar bed. En wanneer hij na zessen wakker werd naar beneden en weer op de bank. Voor die tijd troosten en weer terug leggen. Een aantal nachten stond ik, in een dikke trui, met een woeste Mick. ‘Het is ok, ga maar slapen, morgen weer een nieuwe dag.’ Een half uur woedend en vervolgens viel hij in mijn armen in slaap. Toen twintig minuten, kwartiertje, tot ik hem met een aai over zijn bol weer in slaap kon sussen. Steeds vaker werd hij wakker en viel hij zelf weer in slaap, zonder mijn hulp.

Of het lag aan mijn doorzettingsvermogen, of aan de juiste timing. We zullen het niet weten. De adviezen zijn me de afgelopen maanden om de oren gevlogen. De meeste, denk ik, goedbedoeld, maar ze hielpen nooit.

Het komt omdat je hem nog steeds borstvoeding geeft, hij is er nu echt te oud voor. ‘Gewoon’ stoppen met borstvoeding, je verwend hem. Niet stoppen hoor met borstvoeding, hij heeft het nog nodig. ‘Gewoon’ een fles geven voor hij gaat slapen, dat vult beter. Het komt omdat hij alleen in zijn kamer ligt, je moet hem ‘gewoon’ bij je laten slapen. Hij voelt zich eenzaam daarom zoekt hij je steeds. Niet bij je in bed nemen hoor, dan kom je er nooit meer vanaf. ‘Gewoon’ laten huilen, hij valt vanzelf in slaap. Het komt omdat hij aan jou voelt dat jij hem niet kan los laten. En de mooiste: Je wilde zelf kinderen, dan moet je nu niet zeuren dat het moeilijk is.

Geen grap. Het is allemaal gezegd en geschreven. Zodra ik mijn wanhoop deelde in mijn Instagram stories kreeg ik direct berichten met hoe ik alles ‘gewoon’ kon oplossen. Steeds geprobeerd bij mijzelf te blijven, mijn eigen gevoel te volgen. En hoewel ik er op een gegeven moment praktisch aan onderdoor ging ben ik blij dat ik gelooft heb in mijn eigen timing en mijn eigen koers gevaren heb. Deze situaties zijn zo uniek, en zo voor een ieder verschillend, dat elk advies dat begint met ‘gewoon’ al bij voorbaat zinloos is.

Tijdje terug bestelde ik dit t-shirt bij Milk Making Mama. ‘Mind your own B’s’, een initiatief uit Engeland. Mind your own baby, boobs, bed, body, bottle, business. Het is meestal met de beste bedoelingen, maar het is ook vaak enorm belerend. Vertel iemand liever ‘Het komt goed’, of vraag of je iets kan betekenen.

De campagne gaat er over elkaar te ondersteunen tijdens het moederschap, de ups en downs te omarmen, opnieuw contact te maken met onze veranderende lichamen en elkaar te helpen groeien. Een ieder in zijn waarde te laten. En tegen alle andere zeggen we … bemoei je liever met je eigen B’s.

Jongens, ik slaap gewoon weer. Halleluja. Maanden lang wakker, piekeren over wat ik kan doen, wat te veranderen? Waar ligt het aan? Maar vooral maanden lang zo ongelooflijk moe. Ontzettend blij dat ik uiteindelijk niet helemaal gestopt ben met de borstvoeding, iets wat zo vaak door mijn hoofd ging. Nu kan ik toch af en toe nog genieten van de momentjes samen en tegelijk genieten van heerlijk slapen. Hoofdstuk slapeloze babynachten liggen hopelijk (voor nu) even achter me.

Voor een ieder nog middenin de fase van de gebroken nachten, het gaat over. Loze woorden als je er vannacht duizend keer uit bent geweest. Ik weet het. Maar weet dat je niet alleen bent. Vraag advies , maar volg je gevoel. Er zijn honderd boeken over slaaptraining maar het moet je wel passen. Blijf dicht bij jezelf.

Zo. Het staat er. Zwart op wit. Nu hopen dat we het niet gejinxt hebben 🙂

Liefs,

De mama van Kate & Mick